Wakker worden Jantje!!

Hoe lang gaat het nog duren voordat het braafste jongetje van de klas -we noemen hem maar even Jantje- uit zijn droom ontwaakt en zich realiseert dat hij leeggezogen wordt door de konkelende, zichzelf verrijkende, achter de industriële lobbies aanlopende politici in Brussel?
Kort geleden mocht dit brave jongetje, samen met de grote jongens, nog Griekenland redden, zodat de Grieken gewoon door konden gaan met de EU te beduvelen en tmet staken om ieder niemendalletje. Al dat staken gaat je natuurlijk niet in je koude kleren zitten en dan heb je wel recht op vroeg pensioen! Pensioen op een leeftijd dat de gemiddelde Nederlander nog volop aan het werk is. Dat had Jantje aardig wat centjes gekost, maar gelukkig had hij nog genoeg geld in zijn spaarpotje.
Nu is Ierland aan de beurt. Tot voor kort door iedereen bejubeld als de nieuwe economische kracht in Europa! Maar helaas: ook de vrolijk zingende Ieren blijken hun zaakjes niet op orde te hebben en willen nu toch graag wel wat geld gaan lenen bij de EU en het IMF. Jantje staat al weer vooraan in de rij, gevulde portemonnaie in de vuistjes geklemd, popelend om dat arme Ierland te helpen.
Volgend noodruftig land wordt volgens de ‘experts’ waarschijnlijk Spanje. Want Spanje schijnt ook heel zielig te zijn. Ik zie in mijn gedachten ons brave menneke al weer vooraan in de rij staan als een soort zwarte piet, met een zak vol Nederlands belastinggeld over zijn schouder. Want tenslotte gaat het lang niet goed met die Spanjolen, dus die kunnen ook vast wel een financiële injectie gebruiken.
Ondertussen hebben we het dan al over honderden miljarden... bedragen waarbij Jantje, maar ook Pietje of Klaasje zich niet eens meer een voorstelling kunnen maken.
Maar ons braafste ventje droomt nog steeds door, hij is in een soort trance....
Het voelt ook zo goed om al dat geld uit te delen! Sommige van de grote jongens hebben al eens gefluisterd dat ze hem bijna als gelijke zien! Dan is het toch ook niet erg dat hij naar verhouding meer moet betalen dan de anderen? Volgens hen moest hij trouwens niet zo zeuren want hij profiteerde er zelf toch ook van?
Verder hadden de grote jongens hem ook gezegd dat hij maar beter kon betalen, want anders kon het wel eens slecht met hem aflopen. Soms waren ze helemaal niet zo aardig en twijfelde Jantje wel eens of ze wel echt zijn vriendjes waren.

Ondertussen in de echte wereld hebben de Nederlanders al bijna de hoop opgegeven om Jantje ooit wakker te krijgen. Zij zien bakken geld verdwijnen naar Brussel en Straatsburg en worden in slaap gesust door wollig zalvende woorden van zichzelf op de borst slaande europarlementariërs.
Een groot gedeelte van de Nederlanders is toch al van mening dat deze hele Europese club en zijn regelgeving ons door de strot wordt geduwd. Herinnert u zich nog het massale ‘NEE’ van Nederland en Frankrijk tegen de Europese grondwet? Wat er daarna gebeurde was een politiek hoogstandje: na enkele cosmetische ingrepen ging alles natuurlijk toch gewoon door en werd een tweede referendum overbodig gevonden. Een zelfde soort scenario volgde daarna voor Ierland.
Het is echter niet alleen het geld en de totale minachting voor de kiezer waar ik me zorgen over maak, maar ook de wettelijke en juridische bevoegdheden die uit handen worden gegeven. Ook hier weer bezwerende woorden van politici; dat zou allemaal wel meevallen en op de echt belangrijke gebieden zouden we toch wel de zeggenschap houden. Onzin: steeds vaker zien we dat uitspraken van de rechtbank en wetsvoorstellen sneuvelen door de Europese regelgeving en op die manier de voortgang van de Nederlandse samenleving frustreren.
Het wordt tijd dat we ons realiseren dat wij als kleine dreumes totaal niets in te brengen hebben in Europa en dat de belangrijke beslissingen -al dan niet achter de schermen-genomen worden door de grote landen als Frankrijk en Duitsland.

Voorstanders van een verenigd Europa roepen altijd dat wij het ons als export-land niet kunnen veroorloven om langs de zijlijn te blijven staan. Kunnen wij het ons wel permiteren om tientallen miljarden in een bodemloze put te gooien op basis van slappe garanties?
Ik denk dat het tijd wordt om eens een nieuwe rekensom te gaan maken en onze positie ten opzichte van de EU te heroverwegen. Want ik ben er van overtuigd dat wij als Nederland de EU helemaal niet zo hard nodig hebben als altijd wordt beweerd.
Daarbij komt dat economische samenwerkingsverbanden ook tussen landen onderling geregeld kunnen worden en niet hoeven te leiden tot deze monstrueuze stuurloze ambtenaren-moloch die steeds meer op een monetair zwart gat begint te lijken.
Het wordt tijd dat wij heel hard gaan schreeuwen om Jantje uit zijn trance te krijgen.

Ziek met Nathan Nootmuskaat

Gelukkig zijn wij in ons gezin zelden ziek. Soms wel eens verkouden of een hoofdpijntje, maar verder valt het meestal wel mee.
Het voelde voor mij dan ook heel vreemd om weer eens 'echt' ziek te zijn. Het was maar een kort griepje, met misselijkheid en diaree, maar toch. Ik zat wat lusteloos op de bank met wat kaneel en suiker beschuitjes en een kopje thee. Deze combi voerde me meteen terug naar mijn jeugd, waar we deze beschuitjes altijd van mijn moeder kregen, als we diaree hadden. Mijn moeder schonk dan ook een beetje thee op de beschuiten, zodat ze een beetje zacht werden. Door de warme thee kwam het heerlijke aroma van de kaneel en suiker los en steeg op in onze zieke, zwakke neusjes... heerlijk! Ahh specerijen..... wat kunnen geuren toch direct je geheugen activeren en de zwakste herinneringen naar boven halen. Verbazingwekkend. Toevallig had ik een tijdje terug een boek van Jeroen geleend, waar hij zeer over te spreken was. Het ging eigenlijk ook over specerijen. Namelijk over de geschiedenis van de VOC en die van haar Engelse tegenhanger. Het heet 'Nathanie'sl Nutmeg, how one man's courage changed the course of history' van Giles Milton. Ik was er al in begonnen en inderdaad las het als een roman, terwijl het eigenlijk een historisch document is.
Milton baseert zijn verhalen op uitvoerig onderzoek in scheepsjournaals en de archieven van deze maatschappijen.
Ondanks mijn lusteloosheid was het lezen van dit boek iets waar ik me nog wel toe kon zetten. Eenmaal weer begonnen, zat ik er al snel weer helemaal in en zag onze wrede voorvaderen hun VOC-rijk uitbreiden ten koste van alles en iedereen.... In die tijd was een mensenleven toch echt minder waard dan nu... Een soort tweeslachtig gevoel maakte zich van mij meester; het was geweldig leuk om te lezen dat wij Hollanders, als kleine natie, de Engelsen in die tijd steeds weer te slim af waren. 'Wij' hadden het voor het zeggen wat betreft de handel in specerijen. Maar aan de andere kant was het onaangenaam te lezen hoe wij dat voor elkaar kregen; bruut en barbaars geweld, onderdrukking en foltering waren alledaagse praktijken. Wij waren dan ook eigenlijk bij niemand geliefd.
Het was voor mij weer een openbaring om zo heerlijk door een boek 'weggevoerd' te worden. Op zo'n manier is ziek zijn toch weer ergens goed voor.

Balkenende V?

Gevallen.. Het vertrouwen in de politiek heeft wat mij betreft een absoluut dieptepunt bereikt; de afstand tussen de kiezers en de volksvertegenwoordigers (eigenlijk klopt dat woord al lang niet meer) wordt alleen maar groter. De kiezers herkennen hun eigen meningen totaal niet meer in de besluiten die genomen worden. Veel besluiten worden ons door de strot geduwd, denk aan Europa en de Euro. Ik ben er dan ook niet verdrietig om dat dit kwakkel-kabinet zonder visie gevallen is. Hoewel het me niets zou verbazen als we over een half jaar met een Balkenende V opgescheept zitten...

Alice in Wonderland

Mijn favoriete regisseur Tim Burton heeft weer een nieuwe film klaar: Alice in Wonderland. Hoewel ik dit bij Disney een van de slechtste films vind en ik ook het boek breedsprakig en vermoeiend vind, ben ik er van overtuigd dat Tim, met behulp van zijn 'vaste medewerker' Johnny Depp, er weer een fantastich sprookje voor volwassenen van heeft weten te maken. Ik hoop wel dat we uiteindelijk kunnen genieten van de de (3D) film, want er is ruzie ontstaan tussen producent Disney en de grote distributeurs. Om illegale copies voor te zijn, wil Disney de film al snel na de de bioscoop-release uitgeven op DVD. De bioscopen vrezen in deze korte periode niet genoeg inkomsten uit de film te kunnen halen. Disney stelt dat de mensen toch wel naar de bioscoop komen om de film in 3D te kunnen zien. Ik denk dat ze daar misschien wel gelijk in hebben. Aan de andere kant kun je je afvragen of een maand eerder uitgeven van de DVD het illegaal kopieren zal tegenhouden; tegenwoordig zijn de illegale copies al na een paar dagen te vinden op internet....

Konijntje....

In ons heerlijke weekje Ardennen hebben we ook een bezoek gebracht aan het 'boekendorp' Redu. in 1984 'opgericht' door Richard Booth. Deze Engelsman had in Wales, in Hay-on-Wye, al net zo'n boekendorp opgezet. In 1984 organiseerde hij in Redu het eerste 'Boekenfeest', Daarna kwamen steeds meer boekenwinkels naar het plaatsje en nu trekt het dorpje, dat maar zo'n 500 inwoners telt, wel 200.000 bezoekers per jaar en zijn er zo'n 50 boekenzaken gevestigd! Tijdens ons bezoek aan de "Eglantier", een oergezellige, 3-verdiepingen tellend boekenparadijs, viel mijn oog op een kookboekje van Antonio Carluccio over vlees, wild en gevogelte. Dat moest in ieder geval mee.... Bij het afrekenen gaf de Bourgondisch aandoende Vlaamse eigenaar me een vette knipoog, terwijl hij het boekje omhoog hield. Met zijn andere hand maakte hij een cirkeltje tussen zijn duim en wijsvinger: OK!!






















Hij fluisterde me samenzweerderig toe: "Prachtige recepten hè?" en daaarna, doelend op het wild: "Het is weer de tijd hè?"
Ik beaamde het volmondig en vertelde hem dat ik al meerdere kookboeken van Carluccio bezat. Zijn ogen lichtten nog meer op... een ware liefhebber.... Nadat hij me nog een 'levensgenieterskorting' had gegeven op de aankoop van alle boeken, verlieten we met lichte tegenzin het gezellige, met oude boekenlucht gevulde, houten pand.

Weer thuis in 'Olland' kreeg ik zin om een van de recepten te gaan bereiden. Het was vandaag marktdag en dan staat daar ook wildleverancier Hans v/d Bor met zijn kraam. Ik had mijn oog laten vallen op een recept met konijn. Hans bleek gelukkig een paar mooie konijnenbouten bij zich te hebben, zodat ik mijn gang kon gaan. Nog een paar lekkere zwarte olijven gescoord voor het recept en weer richting huis gereden.


Het was niet veel werk, maar wel 1,5 uur sudderen. Het begon meteen heerlijk te ruiken in ons huis... echt zo'n geur van de herfst of winter: buiten guur, maar binnen staat een voedzame, smakelijke maaltijd op je te wachten!
Het recept bleek, zoals bijna altijd bij Antonio, een hit! Het malse vlees viel bijna van de botjes af en was heerlijk van smaak. De saus was ook erg smakelijk en ging heerlijk over de witte rijst die ik erbij gekookt had. Als groente had ik er nog in knoflook en rozemarijn geroerbakte sperzieboontjes bij geserveerd. Erg lekker. Ook de wijn, een Sangiovese, die Jacqui en Jeroen zelf hadden meegenomen uit Toscane, combineerde mooi met het konijn.
Ook de kinderen, die we van de voren al hadden voorbereid dat ze een aaibaar huisdiertje zouden gaan eten, hebben er van gesmuld....

"De zomer was nog nooit zo gezellig..."

"Zijn er nog mensen die niet van vis houden?"
één man steekt wat schuchter zijn vinger omhoog...
"Nou daar moet je je dan maar even doorheen bijten, want we beginnen straks met een heerlijk stukje gerookte zeebaars!"
Verbaasde blikken
"Nee hoor, ik heb wel wat anders voor je.... een stukje brood of zo"
Rijtse Spanninga is duidelijk in zijn element. Hij geeft de Weber BBQ cursus nu al voor het vierde jaar en het is duidelijk dat hij er nog steeds veel plezier in heeft! Dit jaar heeft hij als thema gekozen: "De zomer was nog nooit zo gezellig". We zitten in het mooi ingerichte restaurant 't Plein in Joure, waar Rijtse de scepter zwaait.

Het bevindt zich aan het Douwe Egbertsplein, dat door hem-via een officieel naambordje-is omgedoopt tot "Reitseplein".

(De buurman kon met zijn café natuurlijk niet achterblijven en op zijn pand prijkt het bordje " Douwezijds Voorburgwal"...) Michaël is hier onder valse voorwendselen naartoe gelokt door Kathalyne. Hij dacht waarschijnlijk dat hij zou gaan varen. Voor hem was de cursus een verlaat verjaardagscadeau. Ik had met Kathalyne afgesproken dat we elkaar bij het restaurant zouden ontmoeten. Na een welkoms kopje koffie, zitten we nu met zo'n dertig cursisten voor de bar van het restaurant, waar netjes drie rijen stoelen zijn neergezet. Rijtse staat achter de bar en voert zijn show op. Hij heeft een mooi dun microfoontje dat langs zijn wang loopt en nauwelijks zichtbaar is. Het is aangesloten op het geluidssysteem van het restaurant en werkt perfect. Verder heeft hij nog geïnvesteerd in twee camera's: één hangt er recht tegenover hem en één bevind zich precies recht boven het bar-blad en "kijkt" recht naar beneden, zodat de bereidingen die Reitse laat zien goed te volgen zijn op de twee beeldschermen die aan weerszijde van de bar hangen. Hier is over alles goed nagedacht, dat merk je zo. Alles loopt als een gesmeerde machine....
Alle ingrediënten die hij nodig heeft, staan netjes afgedekt in kratjes klaar. Gebruikte snijplanken, borden en keukengerei worden door iemand van het team meteen onopvallend afgevoerd naar de keuken. Klasse!
Niet alleen is het leuk om te zien dat hij alles hier goed voor elkaar heeft, Rijtse blijkt ook nog een ware stand-up comedian!
Hij weet ons ruim anderhalf uur te boeien met zijn 'one-man show'...
Nadat hij twee biologische kippen tevoorschijn heeft getoverd en naast elkaar in een ovenschaal heeft gelegd, klikt hij de bovenste camera aan: op de beeldschermen verschijnt de ovenschaal met de twee broederlijk naast elkaar liggende kippen, die hij inmiddels de namen Berta1 en Berta2 heeft gegeven.
"Kijk, zo liggen mijn vrouw en ik ook altijd in bed"
"Meestal doe ik dan mijn arm zo onder haar nek..."
Ondertussen zien we op het beeldscherm het vleugeltje van de éne kip onder de andere doorgaan. Rijtse gebruikt de kippen als een soort marionetten zonder touwtjes... en inderdaad heeft de vierkante ovenschaal wel wat weg van een bed en met zijn verhaal lijken de beestjes bijna tot leven te komen!

Na de theorie gaan we aan de slag:Op het plein voor het restaurant [...] eerst de gerookte zeebaarsfilets met asperges. Ze worden klaargemaakt in de speciale Weber smoker. Het resultaat is heerlijk! We eten de eerste gang aan de inmiddels mooi gedekte tafels, waar brood en wijn al klaar staat. Voor het volgende gerecht gaan we lamscarré's bereiden met pasta en gegrilde tomaatjes met tijm... Ook dit gerecht is fantastisch; het vlees is mooi rosé en smaakt heerlijk, de rode wijn, een merlot van Gallo, begeleidt uitstekend!
Hierna volgt Ibérico filet met huisgemaakte saucijs en gekookte krieltjes in mosterdsaus. De mooi dooraderde filetlapjes van het bekende Spaanse varken doen het geweldig op de BBQ; de vetadertjes zorgen ervoor dat het vlees niet uitdroogt en lekker mals blijft. Ook zit de heerlijke smaak in dit vet. Kortom, ook deze ronde wordt met smaak weggewerkt!
Als dessert gaan we een verse ananas grillen. Eerst leren we hoe je hem het beste kunt snijden om goede stukken over te houden, dan worden de stukken ingesmeerd met geklaarde boter en dan op direct vuur roosteren!

We eten hierbij de eigen gemaakte 'hangop', die we van yoghurt hebben gemaakt, vermengd met room...
Daarbij ook nog vers basilicum ijs! Alle drie gerechtjes heerlijk, maar de combi van de drie was niet helemaal in balans.

Na het dessert worden we door Rijtse nog even langs zijn vriend Brattinga (toevallig ook de lokale Weber dealer) gestuurd. "Anders is het zo zielig voor die man... hij heeft de helft van zijn zaak omgebouwd voor jullie!"
En inderdaad blijkt het een indrukwekkend assortiment in een prachtige, grote gereedschapszaak.
Michaël koopt hier nog een zak met houtsnippers voor een lekker rooksmaakje op de BBQ.
We rijden daarna naar Kathalyne in Drachten, waar we meteen een mini BBQ-tje beginnen met kippenboutjes!
Het was een dag vol entertainment, lekker eten en leerzame trucs en feitjes!
Na de BBQ rij ik met mijn 'officiele Weber diploma' terug naar huis.

Een geweldige tip...

Voorjaarsvakantie. Niet één week, maar twee weken! Hoe gaan we dit overleven?
We gaan het land niet uit, maar we hebben in ieder geval wel een dagje Efteling ingeplanned. Ook staan er al een paar logeerpartijtjes in de agenda, dus misschien valt het allemaal nog wel mee... daarbij heeft Marca lekker lang vakantie, zodat we alles lekker met z'n tweeën kunnen doen. Als Britt bij Fleur in Drachten aan het logeren is en Quinn zit bij opa en oma, beseffen Marca en ik opeens dat we zomaar tijd hebben om leuke dingen te doen.... zoals lekker uit eten gaan!

We besluiten naar 'de Kas' te gaan, een restaurant in Amsterdam dat in de oude stadskwekerij is ondergebracht. We hadden het de dag daarvoor al zien liggen, toen we de 'pure markt' bezochten, die ook in Park Frankendael wordt gehouden. De Kas, waar ze zoveel mogelijk met biologische streekprodukten werken en met de uit eigen kas gekweekte groeten en kruiden.
Maandagavond zitten we in de prachtige, lichte, door Piet Boon ontworpen eetzaal en wachten nieuwsgierig op wat komen gaat. Het gaat om een vast menu, er is geen keuze. "Eten wat de pot schaft", zoals onze, ietwat op de automatische piloot staande serveerster het uitdrukt. Helaas volgen een aantal gerechten die ons niet echt blij kunnen maken; matig van smaak en soms vreemde combinaties met daarbij soms een slechte wijnkeuze. Ik heb het idee dat de verse kruiden er met de haren bijgesleept zijn want we zitten in een kas en daar horen nu eenmaal de zelfgekweekte kruiden bij.... Het prijsniveau doet iets veel beters verwachten. Als onze serveerster later langskomt om te vragen of alles naar wens is, vertel ik haar onze ervaring.
Later komt de chef kok nog even naar de tafel om over onze kritiek te praten. Ik hoop dat ze er wat mee doen...



Ondertussen had Britt een heerlijk logeerpartijtje bij Fleur, ze konden heerlijk springen op de nieuwe trampoline en ze zijn naar de zeehondencrèche in Pieterburen geweest, ook hebben ze nog heerlijk gezwommen. Quinn had het ondertussen prima naar zijn zin bij Rudolf en Eefje!

Kathalyne had een goed idee: waarom gaan jullie niet naar de Efteling op Koninginnedag? Dan is iedereen feest aan het vieren en is het daar lekker rustig... Daar zat wat in, dachten wij. Totdat wij op die dag om 10.00 uur, op 12 km vóór de Efteling al in een dikke file zaten die nauwelijks bewoog.... Dankjewel voor de tip, Kathalyne ;-)) Ik schatte in dat we nog minstens 1 à 2 uur in de file zouden staan voordat we bij de ingang zouden zijn. Eenmaal binnen zou het een gekkenhuis zijn. Ik overlegde met Marca; als we nu terug zouden rijden, waren we om half twaalf weer thuis en konden we er nog een gezellig dagje van maken.
We brachten het nieuws voorzichtig naar de achterbank... Britt was meteen in tranen want die had zich er al heel erg op verheugd. Quinn nam het nieuws als een man. We besloten het maandag nog een keer te proberen.
Uiteindelijk hebben we, toen we weer thuis waren, nog een hele leuke dag met heerlijk weer gehad.


Toen we de maandag daarop weer naar de Efteling reden, hielden we ons hart vast of we weer een file tegen zouden komen... maar nu konden we gelukkig meteen doorrijden. We waren zelfs zo snel, dat we al een uur vóór openingstijd op de nog lege parkeerplaats stonden... We voelen ons als de Griswolds bij Wallyland; het park zal toch wel open zijn? Gelukkig scheen de zon vrolijk, de kassa's bleken toch open en we konden het park al een stuk inlopen. Ook kon ik alvast de uitrijkaart voor de auto kopen. (deze wijze beslissing scheelde me later zeker een half uur in de rij staan, toen we weer naar huis gingen) Om tien uur gingen de hekken naar de verschillende delen open en kon het feest beginnen. Britt had Liza meegenomen en met z'n vijven hebben we een heerlijke dag gehad; het weer was prachtig en het was gezellig druk.

Applaus!!

Vandaag was het weer tijd voor ons zondagochtendconcert. Zo'n 6 a 7 keer per jaar bezoeken wij het Concertgebouw in Amsterdam om ons klassiek te laten verwennen. Papa en mama zijn dan zo lief om op te passen. Na een capuccino in de foyer, zaten wij al op onze plaatsen. Er waren nog veel mensen op zoek naar hun stoel terwijl de lange Jan Willem de Vriend met zijn Combattimento al afwachtend op het podium stond. Het wachten was tot de laatste concertbezoekers zouden zitten, dan kon de soliste van vanmorgen, via de lange trap naar het podium , haar entree maken. Het moment leek te naderen; de laatsten hadden zich naar hun stoelen gehaast, gesprekken verstomden, het licht begon wat te dimmen en de blikken keerden verwachtingsvol naar de deuren bovenaan de trap.... En ja hoor, de deuren gingen open en daar verscheen.... een koppel gezette oude dames met witte permanentjes en bloemetjesjurken. De bloemkooltjes begonnen aan hun triomftocht naar beneden, waar op de eerste rij nog twee lege stoelen wachtten... Om me heen hoorde ik al wat gegiechel en gegrinnik. Toen ze enkele treden waren afgedaald, begon een grapjas in de zaal voor ze te applaudiseren. Dit werd al snel door de rest van de zaal overgenomen... Het effect was verbluffend... je zag dat de kooltjes zich plotseling realiseerden dat zij de trap blokkeerden voor de entree van de soliste. Met rode hoofden schuifelden ze snel naar de zijkant van de trap en durfden zich niet meer te verroeren. Het applaus hield aan... een medewerker van het concertgebouw fluisterde de ongelukkige dames wat in het oor, waarna ze zich snel, onder daverend applaus, naar hun stoelen haastten. Het applaus stierf weg, waarna meteen de klapdeuren weer opengingen en Sol Gabetta, de celliste van vandaag, eindelijk haar opwachting kon maken.
In een prachtige blauwe, zwierige jurk zweefde ze van de trap af en gaf Jan Willem een hand: Het feest kon beginnen.
Het lukte Jan Willem en 12 koppig ensemble helaas niet om indruk op ons te maken. Zelf klapte hij van puur enthousiasme soms bijna dubbel, terwijl hij met lange halen zijn viool teisterde. Zijn slierterige kransje met overgebleven haren zwiepte daarbij wild om hem heen. Het lag niet aan hem, het lag aan ons. Wij waren gewoon meer liefhebbers van een groot vol orkest met een voller geluid. Dit was meer rustgevende achtergrondmuziek. Ook mooi, maar niet als je 's-ochtends in een gedimde concertzaal zit... mijn oogleden begonnen al wat zwaar aan te voelen.... Na Vivaldi volgde nog Handel en Bach. Ook zij wisten mij echter niet fitter te krijgen. Dapper sloegen we ons er doorheen.
Na afloop bezochten we nog de pure markt in Park Frankendael. Zeer uitgebreid met vele kraampjes vol met lekkernijen....
Brood, chocola, worst, olijven, mosterd, kazen enz enz. We kochten 12 bonbons omdat Remko en Elina later nog langs zouden komen. Ik trok een beetje bleek om de neus weg toen ik achttien euro moest neertellen.... Inderdaad heel erg leuk zo'n markt, maar de flappen vliegen wel je zak uit!
Wel een heel gezellig sfeertje, jammer dat het een beetje regende. Het is hier een keer per maand, we komen nog zeker een keer terug.

Slopers

Afgelopen maandag gingen we eten bij Nancy en Joost. Bij aankomst werden we enthousiast begroet door het wild blaffend en kwispelend duo Puck en Jip. Marca had uit Amerika een speeltje meegenomen voor Puck. Ik vond het er persoonlijk wat morbide uitzien; het was een soort stevig geknoopte strop met aan de andere kant iets wat op een tennisbal leek... het was dat het ding vrolijke kleuren had want anders zou je nog op verkeerde gedachten kunnen komen. De bedoeling was natuurlijk dat je de strop in je hand hield: hond bijt in bal-en laat niet meer los-en baasje en hond beginnen een duw en trek gevecht met het speeltje. Zover zou het met dit speeltje echter nooit komen... Onze eerste fout was natuurlijk om maar één speeltje mee te nemen voor twéé honden... enorme jaloezie was vanzelfsprekend het gevolg. Puck, die officieel het ding had gekregen en die ook nog een stuk groter is dan pup Jip, sleepte hem trots naar zijn kussen en begon verwoed te knauwen op de bal. Jip keek wat beteuterd toe en wierp ons een beschuldigende blik toe die we niet snel zullen vergeten. Maar Jip gaf nog niet op; langzaam probeerde ze steeds dichter bij Puck te komen om het andere eind van de strop te kunnen bemachtigen. Als Puck vond dat ze nu toch wel dichtbij genoeg was, liet hij een afschrikwekkende grom horen en ging enthousiast door met kauwen... de eerste stukjes bal lagen ondertussen al op het kleed.... Dat was natuurlijk onze tweede fout; te denken dat je een hond iets kunt geven dat heel blijft. Terwijl wij even stonden te praten en de laatste nieuwtjes uitwisselden, keek ik na een paar minuten naar beneden en zag dat het touw van de strop al keurig doormidden was gekauwd, waardoor de tennisbal nu los naast de strop lag. Dit alles was binnen vijf minuten gebeurd en getuigde van groot vakmanschap van Puck's kant! Ietwat beteuterd keken Marca en ik naar de overblijfselen van wat in onze gedachten toch een heel solide speeltje was geweest. Maar Joost verzekerde ons dat dat nu juist de gein was: als je het niet kon slopen was het niet leuk. Daar zat wat in. Tijdens ons diner werd de slooptechniek nog verder verfijnd door Jip. Puck had er even genoeg van en Jip zag haar kans schoon; de bal werd keurig gerecycled tot een bergje rubbersnippers... alleen de strop kwam ongeschonden uit de strijd.































































Wij aten ondertussen een heerlijke maaltijd! Nancy had speciaal voor ons een diner klaargemaakt zonder e-nummers! De schat! Ze had zelfs, speciaal voor ons, als dessert heerlijke brownies gebakken, iets waar ze zelf niets om geeft. Ook de mosterdsoep waar we mee begonnen was uit de kunst! Na een ontzettend gezellige avond keerden we om kwart over elf weer terug naar huis met een voldaan gevoel en een heel nieuwe kijk op hondenspeelgoed...

Oude liefde

Door het vele 'huis-school' verkeer heeft Marca's fiets nogal wat te lijden... zeker als de banden dan wat te zacht zijn en de steeds groter en zwaarder wordende Britt achterop plaats neemt, is de kans op een lekke band zeker aanwezig.
Niet zo lang geleden was dat al gebeurd en eergisteren was het weer zover. Vanmiddag besloot Marca om haar fiets naar de fietsenmaker te brengen.

"Als je nog even wacht, dan fiets ik met je mee en dan kan je met de terugweg bij mij achterop" zei ik, terwijl ik mijn eigengesneden frietjes stond voor te bakken in de schuur.
"OK"

Even later sloot ik ons 'frietkot' af en fietste met Marca mee naar de fietsenmaker. Het was heerlijk weer en de scholen waren net uit. Overal fietsten en liepen scholieren. Nadat we de fiets hadden ingeleverd sprong Marca wat onwennig bij mij achterop. Wat licht slingerend, met Marca's arm om mijn middel vervolgde ik mijn weg. Dit gevoel hadden we allebei niet meer gehad sinds onze middelbare school periode....We memoreerden nog even dat het afspringen altijd zo pijnlijk was omdat je voeten dan zo tintelden.. Even later passeerden we een groepje hangjeugd, die ons lachend bekeek. Net toen we voorbij waren, hoorden we één van hen zeggen: "Ach kijk nou, wat schattig... oude liefde!"
Marca en ik schoten alle twee in de lach en Marca zei "Nou dank je wel hoor, onze dag is weer goed.."